Hoeveel kleur laat jij van jezelf zien?
Kleuren zijn een welkome en noodzakelijke aanvulling en invulling in ons bestaan.
Ze hebben een eigen trillingsgetal en dat resoneert in lichaam en geest.
Kleuren hebben dan ook bewust en onbewust invloed op je stemming.
Ze zijn dus van grote betekenis voor jou, voor mij, voor iedereen.
Kleuren geven je onder andere energie en vrolijkheid.
Het kijken naar schilderijen die jij mooi vindt kan van een ‘slechte’ dag een goede maken.
Kleurrijk voedsel nodigt eerder uit en geeft daardoor meer voldoening en eetplezier.
Er komt meer kleur in je leven wanneer je je omringt met positieve mensen.
Dingen of mensen die je leven kleuren krijgen automatisch meer aandacht. Ik denk bijvoorbeeld aan hobby’s, betaald of onbetaald werk, mensen van wie je houdt.
Niet blijven zeggen, maar ‘gewoon’ doen
Daadwerkelijk stappen ondernemen is van een andere orde dan dat je er alleen maar over praat. Er zijn vele voorbeelden te bedenken, zowel concreet als abstract.
Ben je bijvoorbeeld bereid om af te wijken van wat er nu in de mode is qua kleding, omdat een andere keuze beter bij je past? Durf je te spelen met kleur of kies je altijd voor veilig en vertrouwd?
Ben je trendgevoelig? Richt jij je huis in zoals jij dat zelf wil?
Uitdagingen, welke deze ook zijn, maken het leven interessanter en kleurrijker. In sommige situaties kan er spanning of angst naar boven drijven. Het is goed om dit gevoel niet te veroordelen, maar om het in de ogen te durven kijken. Voor je mening uitkomen, ook als deze erg afwijkt van het z.g. normale, kan heel ongemakkelijk voelen maar maakt je uiteindelijk krachtiger.
In welke mate durf jij kleur te bekennen?
Een kameleon past zich aan door zich te camoufleren en zo dus niet op te vallen. Wat doe jij?
Houd je jezelf in kleding bijvoorbeeld, inrichting van je huis en standpunten in het algemeen op de achtergrond of kan je laten zien wie je werkelijk bent?
Het openlijk voor je mening uitkomen is niet altijd makkelijk. Het vraagt om een assertieve opstelling. Je komt op voor jezelf en je eigen mening zonder je gesprekspartner agressief te benaderen.
Tegenwoordig kunnen discussies vrij snel ontvlammen. Het maakt niet eens altijd zo uit waar het over gaat. Soms heb je trouwens (nog) geen duidelijke mening over bepaalde zaken. Het is prima en juist moedig om daar voor uit te komen, want hiermee vertel je je eigen waarheid.
De ander als tegenstander
Ben je het niet met elkaar eens? Dan kan de ongemakkelijke situatie ontstaan dat je als tegenpartij wordt gezien en weggezet wordt. Het eigen gelijk is dan leidend. Er wordt vervolgens gepraat om te overtuigen. Dat is zelden vruchtbaar, want er wordt niet of amper meer geluisterd naar elkaar. Het is de kunst, wil je nog met elkaar om blijven gaan, om te kijken wat er nog wel gezamenlijk is. Stel vragen over andere belangrijke dingen in iemands leven en praat over emoties zonder te belanden in oeverloze welles-nietes discussies. Waarom zijn bepaalde onderwerpen zo belangrijk voor de ander, waar is hij/zij misschien bang voor? Het is wel afwachten of de ander met deze manier van benaderen om kan gaan.
Je hoeft niet alles alleen te doen
‘Lang geleden leefde in een bos hier ver vandaan een oude vrouw. Ze leefde van de groenten van het land en de verkoop van haar kruiden. In het dorp stond ze bekend als ‘de vrouw met het masker’, omdat ze er altijd één droeg.
Meestal was het iets van een egaal grijze kleur, soms eentje die er uitbundig en vrolijk uitzag.
Als iemand vroeg waarom ze altijd een masker droeg, antwoordde ze dat ze het deed om zichzelf te beschermen tegen pijn. Kwam dan de vraag om welke pijn het ging, dan zei ze dat ze het niet wist.
Wanneer de vragensteller, goed bedoeld, doorvroeg waarom ze dan niet uitzocht wat dan precies pijn deed en hoe dat dan voelde, antwoordde de vrouw dat het uitzoeken ook zoveel pijn deed.
Op de vraag die dan kwam, waarom ze zo zeker wist dat het uitzoeken ook zoveel pijn opleverde, kon de vrouw alleen maar haar schouders ophalen en zeggen dat ze dat gewoon zeker wist van die pijn en dat ze daarom haar masker droeg.
Na het antwoord haakten de vraagstellers bijna altijd af. Dát deed de oude vrouw de meeste pijn.’
Het hoeft niet zo eenzaam en verdrietig te eindigen. Genoeg moed verzamelen om hulp te vragen kan de nodige tijd vergen. Er uiteindelijk mee naar buiten komen, dat is pas echt kleur bekennen.
Bron: overlevering
Verder lezen?
Lees dan ook eens mijn blogs
De kracht van kleur
Hoe word je assertiever?
Hokjesdenken