Respect in plaats van ouderen betutteling
Zo langzamerhand ben ik zelf bij de ouderen gaan horen. Ik tikte namelijk afgelopen zomer het getal 70 aan. De namen oudere, senior, jongbejaarde doen mij niet veel. Het gaat mij er meer om dat ik gezond ben en lekker actief bezig kan zijn. Natuurlijk is het met name ook heel prettig dat ik in een fijn huis woon, plezierig vrijwilligerswerk doe en een goed netwerk heb.
Hoe mensen over het algemeen oud worden is uiteraard zeer verschillend.
Het valt mij op als het over ouderen gaat dat de term kwetsbaar regelmatig valt. Dit kan met de beste bedoeling vanuit bezorgdheid komen, maar er kleeft zeker een risico aan dit woord. Het gevaar zit er namelijk in dat het een zichzelf waarmakende voorspelling wordt als de uitspraak kwetsbaar te vaak de wereld in geslingerd wordt. Een steeds groter wordende afhankelijkheid kan het gevolg zijn.
Ik heb het hier niet over de mensen die daadwerkelijk dagelijkse hulp nodig hebben. Ook dan is het belangrijk om voor vol aangezien te worden.
Jong is in, oud is out?
De focus in onze maatschappij ligt erg op jong, mooi, actief, snel, succesvol en zoveel mogelijk productief zijn.
Wat doet dat met de beeldvorming rondom ouderen?
Het idee kan ontstaan dat senioren geen waardevolle bijdrage meer zouden kunnen leveren.
Iedereen gaat het ouder worden meemaken. Je uiterlijk blijft niet eeuwig rimpelloos. Succes hebben is niet per definitie positief. Het ligt er maar net aan vanuit welke kant je het bekijkt. Productief zijn is in principe goed voor je zelfvertrouwen. Belangrijk daarbij is wel dat je je grenzen in de gaten houdt, een burn-out kan ‘zomaar’ op de loer liggen..
Ouderen hebben veel levenswijsheid en kunnen dit doorgeven aan jongeren. Beide groepen hebben elkaar nodig. Als je er voor openstaat kan je juist veel van elkaar leren.
Meten is weten
Afgelopen maart brak ik, als wandelaar, mijn pols door een bijna aanrijding met een elektrische fiets.
Ik had dus niet zomaar een breuk, er was een duidelijke oorzaak.
Aangezien ik wat ouder ben vond het ziekenhuis het nodig dat ik een Dexa-scan liet doen. Ik stemde erin toe, het kan geen kwaad om te weten of en in welke mate ik botontkalking heb opgelopen.
Op de dag van de afspraak kreeg ik een korte uitleg van de nog jeugdige dienstdoende laborante, zodat ik wist hoe het een en ander in zijn werk ging. Nek, rugwervels en heupen werden gemeten op botdichtheid. Ik ging op een speciaal ontwikkelde röntgenapparaat liggen. Het hele gebeuren duurde hoogstens een kwartier.
Na afloop zei ik optimistisch dat ik zeer benieuwd was naar de uitslag, omdat ik er veel aan doe om zo vitaal mogelijk te zijn.
Geen verbinding
Snel, want tijd is geld, somde ik het bekende rijtje op. Gezond eten, voldoende nachtrust, niet roken weinig alcohol, zo min mogelijk stress, veel lichaamsbeweging, gebruik van calciumtabletten met vitamine D.
Met stevige stem zei ze dat het allemaal niets uitmaakte, want iedere vrouw had na de overgang last van botverlies. Bij het laatstgenoemde kon ik me iets voorstellen, maar dat hetgeen ik allemaal zelf inzette voor de goede zaak totaal geen waarde zou hebben vond ik uitermate vreemd.
Ik zei dat ik het op dat punt niet met haar eens was. Ze herhaalde haar zin en keek daarbij behoorlijk streng.
Ik gaf rustig aan dat ik een andere visie had. Ik was verbaasd over de vreemde, onvolwassen manier van benaderen, alsof ik geen communicatieve meerwaarde had. Op deze manier had ik weinig behoefte om verder te praten. Ik groette haar en ging.
Strong going on
Inmiddels is mijn verontwaardiging al lang gezakt. Ik weet inmiddels dat er inderdaad sprake is van wat botontkalking, net zoals bij heel veel andere mensen. Niet iets om me echt ongerust over te maken.
Ik voel me goed en focus me op de dingen en mensen die voor mij belangrijk zijn. Redenen te over om ’s ochtends graag mijn bed uit te komen.
Ik haal mijn inspiratie ook uit mensen die me erg aanspreken, zoals podiumkunstenaar, schrijver,
componist, regisseur, muzikant, acteur, schilder en presentator Herman van Veen.
Hij loopt inmiddels tegen de 80.
Hij zegt over zichzelf: ‘Ouder worden gaat vanzelf en het gaat ook vanzelf weer over. Ik ervaar dat met het ouder worden mijn drang om te creëren en op te treden sterker wordt. Het is een cadeau dat ik dit kan doen en dat de fascinatie blijft. Ik heb geluk dat ik goede genen heb’.
Het levensmotto van de 86 jarige Hedy d’Ancona bijvoorbeeld is volgens haar dochter dat het glas van Hedy altijd half vol is. Ze staat midden in de maatschappij en houdt zich onder andere actief bezig met het geven van lezingen en het schrijven van boeken.
Ondanks dat de genoemde personen wel hier en daar voelen dat ze fysiek een aardige leeftijd bereikt hebben laten ze zich niet betuttelen, maar gaan met groot genoegen volledig hun eigen gang.
Verder lezen?
Lees dan ook eens mijn blogs https://margarethbeerepoot.nl/vier-je-leef-tijd/ en https://margarethbeerepoot.nl/wat-is-jouw-verhaal/