Schrijf je eigen sprookje

Het is midden op de dag en buiten wil het maar niet lichter worden. Het regent zonder pauze. Het striemende geluid tegen de ramen voelt vertrouwd aan.
Binnen is de temperatuur aangenaam, zelfs nu ik de verwarming vanwege de hoge energielasten wat lager heb gezet. De poes ligt al een paar uur roerloos op zijn favoriete stoel. Nu nog even koffie inschenken, pen en papier pakken en mijn schrijfavontuur kan beginnen.

Er was eens…..
Er was eens een vrouw die Anna heette. Wat voor leeftijd ze had wist niemand, maar met haar lange blonde haar en vrolijke gezicht zag ze eruit als iemand van een jaar of dertig.
Ze woonde in haar eentje in een klein huis aan de rand van een bos en dichtbij het centrum van een dorp.
Het huisje zag je al vanuit de verte, want het was spierwit. Het stond daar al meer dan een eeuw in zijn eentje te pronken en ademde voornamelijk sfeer en gezelligheid uit.
Anna had een vaste vriend, die ze jaren geleden op de kunstacademie had ontmoet.
Hij maakte beelden en zij schilderde mensen en landschappen op grote doeken.
Ze zagen elkaar bijna iedere dag, maar vonden het toch fijn om ieder een eigen huis te hebben. Alle twee hielden ze heel erg van mensen en van alleen zijn.
Dat ging allemaal prima, want ze woonde op tien minuten loopafstand van elkaar.
Meestal waren ze bij Anna, omdat zij in een leuker huis en mooiere omgeving woonde.
Ze hadden zelf geen kinderen. Tijd was het voornaamste bezwaar. Kunst met de grote K stond absoluut nummer één. Toch waren ze dol op kinderen en werd er heel veel gespeeld bij hen. Neefjes en nichtjes van beide kanten kwamen graag langs.

In goed gezelschap
Grote mensen zaten er ook vaak. Het liefst buiten onder de grote, oude walnotenboom die op een beschutte plaats in de tuin stond. In de zomer gaf hij heel veel schaduw, omdat-ie zoveel bladeren had die fris groen kleurden. In de herfst veranderde dat in een gelige, beige kleur. Tenslotte deed de wind zijn werk en legde de bladeren als een soort tapijt op de grond.
Vier dagen in de week werkte Anna in een hele grote boekenhandel. Het was niet moeilijk om het leuk met haar te hebben. Waarom dat was? Dat kwam omdat ze niet aardig speelde. Zo was ze gewoon. Ze kon ook heel goed zeggen als ze iets niet prettig vond, want ze liet niet over zich heen lopen.
Anna hield van haar werk. Als klanten haar iets vroegen over een boek kon ze er super goed over vertellen. Dat was geen wonder, want zelf zat ze altijd met haar neus in de boeken.
Haar collega’s waren dol op haar. Ze konden altijd bij haar terecht met hun vragen, problemen en gekkigheid. Anna was bijna nooit humeurig..
Soms werd er door klanten of haar collega’s flink geroddeld. Bij Anna waren ze dan aan het verkeerde adres. Ze liet ze praten, zei alleen dat ze die mensen niet kende en dat het beter was om het tegen diegenen te zeggen waarover gekletst werd en ging verder met haar werk.
Anna had ook hele lieve ouders. Vijf jaar geleden woonden ze nog met z’n drieën in het witte huisje, maar haar vader en moeder wilden graag terug naar hun geboorteland Suriname. Ze misten de zon en de mensen waarmee ze opgegroeid waren.
Anna begreep dat en liet ze gaan. Het contact bleef heel goed, want ze waren vaak aan het beeldbellen of appen en soms zochten ze elkaar op.

Een hart van goud
Anna stond ook klaar voor mensen die heel weinig geld hadden. Ze vond het niet kunnen dat mensen niet eens genoeg geld hadden om eten te kopen en andere spullen die ze echt nodig hadden. Achter de winkel was er een hele grote verwarmde voorraadruimte. Deze was voor twee derde gevuld met boeken en kantoorartikelen plus genoeg ruimte voor talloze dozen met toiletartikelen en etenswaren die je lang kon bewaren.
Mensen uit het dorp en omstreken konden hier spullen komen brengen.
Gelukkig hoefde Anna dit werk niet alleen te doen. Alle collega’s hielpen mee.
Zo was er niet alleen een boekenzaak, maar ook een voedselbank.
Anna wilde hier net zo lang mee doorgaan totdat het niet meer hoefde. Ook zij wist niet voor hoe lang.

Oud zeer loslaten
Op een dag ontdekte Anna dat bijna de hele voorraad weg was. Hoe kon dit gebeuren? Ze vocht tegen een immense huilbui. Vergeten af te sluiten? Het was een raadsel, die zij en haar collega’s niet opgelost kregen. Pas toen ze weer alleen was kwamen de tranen alsnog en gooide ze alles eruit.
In het dorp werd er al druk gespeculeerd over wie de dader zou kunnen zijn. Zij deed daar niet aan mee, ze hield niet van dat vingertje wijzen naar iemand.
Het lukte Anna, optimistisch als zij was, gelukkig vrij snel om haar blik weer op de toekomst te richten. Als schilder werd ze steeds succesvoller. Ze werd uitgenodigd om ook in het buitenland te exposeren. Een deel van haar verdiensten stopte ze in ‘de pot’ van de voedselbank. Tot volle dankbaarheid van degenen die het echt nodig hadden.
Anna leefde haar lange leven op haar eigen wijze en was daar super gelukkig mee.

Ontdek nieuwe vormen van kijken, voelen en denken
Hoe fijn is het om zomaar een verhaal te bedenken? Ook jij kunt het. Denk er niet te veel over na, maar schrijf! Je wordt niet beoordeeld. Het is van jou. Het zal je verrassen wat je gecreëerd hebt.
Wat doe jij eigenlijk in het dagelijks leven om je fantasie te prikkelen? Misschien ben je daar helemaal niet zo mee bezig. Toch wil ik je uitnodigen om eens buiten je comfortzone te gaan. Je wordt er een blijer, dankbaarder, creatiever en wijzer mens van.

Verder wens ik je voor nu een heel mooi, gezond en in het bijzonder een zeer liefdevol 2023!!