Een vriend zei een keer lachend: ‘Jij blijft altijd een kind, je bent zo vrolijk en spontaan!’ Ik vatte het meteen op als een compliment en zo was het ook bedoeld. Ik heb het eindeloze spelen in mijn jeugd als heel fijn ervaren en heb dit altijd gekoesterd als iets dat gewoon bij me hoort.
Op zoek naar zin
Zo werkte ik een tijdje als leerling verpleegkundige in de psychiatrie. Mijn doelgroep bestond uit volwassenen die volledig verhospitaliseerd waren. De meeste cliënten woonden al minstens twintig jaar op het door hekken omgeven ziekenhuisterrein. De motivatie om enigszins in beweging te komen was vrijwel nihil. Dat begon me aardig te benauwen, waardoor ik vurig begon te verlangen naar ander werk.
Spelen met kinderen
Na wat getwijfel over wat ik wilde, koos ik voor werken met kinderen. Met mijn diploma als kleuterleidster op zak werkte ik eerst als groepsleidster in een medisch pedagogisch kindertehuis (er was een overschot aan leerkrachten) en later belandde ik na talloze sollicitaties alsnog voor de klas. Dit tafereel speelde zich af in de jaren zeventig van de vorige eeuw! Ik heb twee jaar als kleuterleidster gewerkt en één jaar als hoofdleidster. Het aantrekkelijke aan kinderen vind ik hun enthousiasme, puurheid, directheid, hun gebrek aan een dubbele agenda. Ik kijk met plezier op die tijd terug. Niet alleen het contact met de kinderen, maar zeker de omgang met collega’s maakte het tot een sprankelende periode. We waren voor die tijd heel vooruitstrevend met onze ideeën over ouderparticipatie en samenwerking met de leerkrachten van de lagere school. Ik zocht verbinding, we hadden elkaar nodig!
Blijven ontwikkelen
Mijn hele leven heb ik veel aan de volgende eigenschappen gehad: oneindig veel geduld (met mensen, niet met apparaten), een grote fantasie, een bijna grenzeloze flexibiliteit, aardig wat creativiteit, taalvaardigheid, humor en een sterk ontwikkeld organisatietalent. Het grappige is dat ik me nog heel veel kleutergezichten kan herinneren en allerlei verhalen die bij hen horen. Zo was de jaarlijkse kermis in Lutjebroek, waar ik destijds voor de klas stond, volop aan de gang. Ons kringgesprek werd volledig in beslag genomen door dit thema. Naar aanleiding van de vraag wat vaders en moeders zoal drinken tijdens dit feest, keek Ingrid, het stilste meisje van de klas, een tijdje nadenkend voor zich uit. Resoluut stak zij haar vinger op en zei: ‘Mijn moeder drinkt dan heel veel Roosvicee.’ Ingrid keek verrast rond dat ze iets had durven zeggen en ik knikte haar bemoedigend toe. Met een blos op haar wangen kroop ze, net iets minder dan anders, terug in haar schulp.
Hoewel ik het oké vond om voor de klas te staan, voelde ik wel dat het niet mijn ware roeping was. Ik vond het ’t meest interessant als de kleuters problemen hadden. Gelukkig voor de kleuters van mijn groep bezat niet iedereen een pakketje waaraan gesleuteld moest worden. Ik keerde weer terug naar de hulpverlening.
Je hoeft het niet alleen te doen
Het vrolijke bewegelijke kind in mezelf ben ik nooit vergeten. Het durven en willen blijven spelen werd wel wat minder toen de drukte in mijn eigen leven steeds groter werd. De combinatie werk, studie, man en kinderen vroeg soms om hogere wiskunde wilde alles lekker blijven draaien. Gelukkig vond ik zo hier en daar nog een gaatje om te ontspannen met een fijne club vrienden, het beoefenen van yoga, meditatie en mijn wekelijkse zwemuurtje. Ook heb ik in die tijd een poosje gebruik gemaakt van Geertje, een zeer ervaren therapeut. Zij had allerlei methodes en technieken tot haar beschikking. Deze heeft ze op mij ‘losgelaten’. Ik leerde steeds meer dat het prima was om vaker nee te zeggen en mijn eigen waarheid te volgen. Het maakt niet uit of het zo is of niet, het gaat om de beleving. Als ervaringsdeskundige weet ik hoe moeilijk het kan zijn om ziel en zaligheid bloot te leggen, maar ook hoe bevrijdend het is om er aandacht aan te geven en op die manier te verwerken wat nodig is. Het gehoor geven aan lichtheid, vrolijkheid, puurheid, openheid, oprechtheid, verbinding met anderen gaat zoveel makkelijker naarmate er meer ballast is verdwenen.
Wat deed je het liefst als kind?
Wanneer heb jij voor het laatst gekleurd bijvoorbeeld? Al geruime tijd zijn er ook kleurboeken voor volwassenen in de handel. Het werkt meditatief. Je hoeft niets te presteren. De lijnen staan er al. Volg je intuïtie, je hand pakt precies de kleuren die je nodig hebt. Ervaar het plezier van dit ‘simpele’ kleurenspel!! Zoek iets wat bij je past.
Wil jij ook meer speelsheid in je leven?
Via allerlei technieken, waaronder de creatieve, leer je zelf hoe het is om weer verbonden te zijn en te blijven met je eigen speelse kind. Hoe mooi is dat?