Een duik in je familiegeschiedenis
Je kunt je bijvoorbeeld afvragen waarom je je zo hecht aan alles wat je ouders belangrijk vonden of vinden. Misschien ben je altijd aan het werk, omdat je je daarbuiten ongemakkelijk voelt. Het kan dan interessant en helpend zijn om patronen te gaan ontdekken en verbanden te leggen. Wat speelt er allemaal in jouw familieverhaal? Het zal je extra inzicht geven en het levert een bijdrage om gebeurtenissen te duiden en te begrijpen. Afhankelijk van wat je wilt onderzoeken kan je heel of minder ver in jouw familiegeschiedenis teruggaan.
Ook een kijkje terug in de tijd?
Kijkend in mijn eigen verleden was er een gemis aan het uitspreken van gevoelens. Mijn ouders hadden het niet meegekregen van hun ouders. Zo ging dat in die tijd. Als kind was ik altijd al aan het observeren en aan het luisteren naar datgene wat wél gezegd werd. Ik was nieuwsgierig, geïnteresseerd en altijd alert, zonder dat ik daar al te veel moeite voor hoefde te doen. Het hoorde bij mij, ik wist niet beter. Ik wilde graag begrijpen wat er speelde achter al dat ‘zwijgen’.
Mijn vader had het regelmatig over het belang van een goede familieband. Hij was al wees op zijn zestiende, dus het is begrijpelijk dat hij extra gewicht gaf aan de verstandhouding met zijn directe familie.
Een van zijn broers heeft een jaar of wat een gokprobleem gehad. Ik hoorde dat tijden later. Toen pas begreep ik waarom ik spanning voelde als hij langskwam. Hij bleek dan bijna altijd om geld te vragen. Mijn vader kon het hem niet weigeren, ook al wist hij dat dit niet goed was, en mijn moeder zag het met lede ogen aan. Het was niet dat mijn ouders ruzie hadden in mijn bijzijn, het was het bedekken waardoor mijn voelhorens meer aan gingen staan.
Mag jij je eigen leven leiden?
In de familie van de moeder van mijn moeder kwam hier en daar wat depressiviteit voor.
Een zus van haar had een punt achter haar leven gezet. Was het omdat ze niet door had mogen leren, wat ze zo ontzettend graag wilde? Was ze gelukkig geweest in haar huwelijk? Kon ze goed omgaan met haar drie kinderen, waarvan de jongste veel extra aandacht nodig had? Stond ze met tegenzin een groot deel van haar leven in de bakkerij van haar man?
Sluimerende, onopgeloste grote en kleine trauma’s kunnen worden doorgegeven en hebben zodoende ook een negatief effect op het dagelijks leven van de generatie die daarna komt.
Er bestaat een theorie die stelt dat een traumatische gebeurtenis die wordt weggestopt in plaats van verwerkt net zo lang aan volgende generaties wordt doorgegeven tot iemand bereid is om de pijn te voelen.
Het wél kunnen en mogen uiten van gevoel vind ik daarom in mijn eigen gezin en daarbuiten uitermate belangrijk. Vanuit het gemis heb ik dit thema tot groot aandachtspunt gemaakt. Dat gaat met af en toe vallen en steeds weer opstaan.
Wat levert therapie je op?
Therapie kan dingen die verkeerd zijn gelopen niet herstellen. Het is immers al gebeurd, maar het leert jou en je gezinsleden wel er op een goede manier mee om te gaan. Er vinden veranderingen plaats, er ontstaat groei. Dat wat zwaar woog wordt lichter of verdwijnt.
Ik hoor in mijn praktijk veel familieverhalen. Stuk voor stuk zijn ze boeiend. Kinderen kunnen in hetzelfde huis bij dezelfde ouders opgroeien en toch een volkomen verschillende jeugd hebben. Ze roepen namelijk andere, unieke reacties op bij hun ouders.
Hoeveel ruimte geef jij anderen?
Margreet vertelt mij haar gezinsverhaal.
‘Ik heb vrij snel achter elkaar drie kinderen gekregen, eerst twee dochters en vervolgens een zoon.’
Bij het uitspreken van het woord zoon slaat ze haar ogen neer en wordt haar stem zachter. ‘Het is een schat van een jongen, maar helaas woont hij sinds kort niet meer thuis. Zijn epileptische aanvallen werden steeds heftiger.’ Ze zucht diep en bijt op haar lip. ‘Hij komt nu alleen in het weekend thuis.’
In de opstelling die ik haar laat doen, met houten figuren, is duidelijk dat haar man niet echt beschikbaar is. Hij heeft sinds een jaar of vijf een eigen bedrijf in de ICT. Geen uitdaging is hem te groot, waardoor hij heel weinig thuis is. Hij staat een stuk van haar af.
Haar twee, bijna volwassen, dochters staan juist heel dicht bij Margreet. Ze hebben altijd aangevoeld dat ze hun moeder moesten redden, wilde ze niet opgebrand raken. De laatste tijd zijn er veel ruzies, vooral met de oudste dochter, vertelt Margreet. Ze heeft het thuis wel gezien en denkt na over een eigen woonplek.
Ik laat haar voelen hoe het is als haar oudste meer ruimte in mag nemen. Ze komt wat verder te staan. Ditzelfde doet ze bij haar tweede dochter.
‘Ik voel me zo alleen’, fluistert ze. Vervolgens schuift ze haar man dichter naar zich toe. Ik vraag haar hoe dat voelt. ‘Hij heeft toch geen tijd!’ Nogmaals vraag ik haar hoe het voelt als haar man meer aanwezig is. Ik zie haar blik warmer worden. ‘Het voelt heel goed nu hij dichter bij me staat, wat heb ik hem gemist.
Ik vind het moeilijk om mijn kinderen meer los te laten, maar het is de hoogste tijd. Ik vind het moeilijk, maar ik zal echt meer moeten investeren in vriendschappen. Dat heb ik de laatste jaren nauwelijks gedaan.’
Voelen is een belangrijke graadmeter
Ze weet niet alleen, maar ze voelt nu ook dat ze haar dochters meer hun eigen gang moet laten gaan en dat ze terecht meer een beroep op haar man mag doen. Uit gebrek aan een goed netwerk heeft ze vele jaren gesteund op haar kinderen.
‘Mijn vader doet heel vaak een beroep op mij, helemaal toen mijn moeder was overleden. Ik weet hoe benauwd dat kan voelen. Ook hij had weinig mensen om zich heen. Het zit zeker in de familie.’
Ze laat een diepe zucht horen, gevolgd door een glimlach.
We hoeven verder niet meer na te praten over de opstelling, het een en ander is energetisch al in gang gezet.
Meer lezen?
Lees mijn blog: De waarde van een familieopstelling: https://margarethbeerepoot.nl/de-waarde-van-een-familieopstelling/