De power van keuzevrijheid

Ik kreeg al vroeg de boodschap van mijn ouders dat ik vrij was om zelf een studie of een bepaalde werksoort te kiezen. Dat was met name ingegeven door het feit dat zij in hun jeugd die mogelijkheid niet hadden gekregen.
Zelf uitvinden waar je interesses liggen is een dynamisch experiment. Door eigen keuzes te maken voel je je veel meer betrokken bij datgene wat je onderneemt. De motivatie komt van binnenuit, in plaats van buitenaf. Je bent daardoor productiever, creatiever en over het algemeen blijer.

Een bewuste keuze
Ik was net negentien toen ik mijn opleiding in de psychiatrie begon. Mijn ouders vonden het maar niks, ze gaven mij duidelijk te verstaan dat ze mij liever niet tussen al die ‘depressieve, vreemdsoortige’ mensen zagen. ‘Waar begin je aan?’ riepen ze beide uit. Ik snapte wel waar het vandaan kwam, mijn vader had namelijk een zus die op latere leeftijd af en toe opgenomen werd in een psychiatrisch ziekenhuis. Na een bezoek aan haar, kwamen ze altijd weer bleek en verdrietig thuis.
Ik vond het jammer dat ze alleen daar naar konden kijken en niet naar mijn behoefte op werkgebied.  ‘Ik heb jullie goedkeuring toch niet nodig, kom op ik ben geen kind meer’, zei ik met stemverheffing. Het lukte niet om hierover in gesprek te komen. Mijn ouders keken me zwijgend aan. Dat maakte me verdrietig en boos. Ik had op dat moment geen zin meer om verder met ze in één kamer te zitten. Ik liep met stevige, grote passen naar mijn eigen kamer en knalde de deur achter me dicht. Daar bleef ik de hele avond.
Mijn plan was duidelijk. Ik liet me niet door mijn ouders de les lezen. Het was tenslotte mijn leven en mijn toekomst.

Ik zette door
Ik gaf me op voor de opleiding en kon daarna al snel beginnen. Er ging een compleet nieuwe wereld voor me open. Ik vond bijna alles even leuk. Het contact met mijn collega’s op de werkplek, de medestudenten, de studie en natuurlijk last but not least de patiënten. Minder plezierig waren de nachtdiensten. Ik vond het naar om midden in een grote slaapzaal als een soort opzichter in een glazen ruimte te zitten. Dat kun je je nu bijna niet meer voorstellen. Zo’n dertig mensen deden hun best om de slaap te vatten. Aangezien ik nogal nachtblind ben zag ik soms schaduwen voor patiënten aan. Ik stond heel wat keren op om deze schimmen te onderzoeken. Het was mooi dat ik tijdens mijn dienst ook aan mijn conditie kon werken. Goed wakker blijven was namelijk een kunst met al dat geronk, gesnor en gesnurk om me heen. Gelukkig ben ik nooit echt in slaap gevallen!

Volg jij ook je hart?
Ik vond weinig gehoor thuis als ik iets over mijn werk zei. ‘O, kind stop maar, wat een ellende’ kon mijn moeder verzuchten. Mijn vader zei dan niets, zijn blik gericht op de krant of t.v. Ik pruttelde dan nog wat na, maar merkte dat het weinig zin had om hierop door te gaan. Mijn drie broers en drie zussen hadden hun eigen drukte. Gelukkig had ik een paar vriendinnen en wat collega’s waarmee ik wél over mijn werk praatte. Hoe het thuis ging op dat vlak, verzweeg ik meestal. Ik schaamde me daarvoor.
Het werk ging me goed af en de opleiding verliep ook erg soepel. Ik kreeg regelmatig te horen dat ik gewaardeerd werd als leerling verpleegkundige. Dat gaf me een goed en trots gevoel. Toch was dit alles niet genoeg om door te gaan.

Durf te veranderen
Na een jaar ben ik daar gestopt. Ik zag mezelf op dat moment niet langer meer op een afdeling werken met gehospitaliseerde patiënten en altijd een tekort aan personeel. Het afdelingshoofd wilde me niet laten gaan. ‘Margareth denk er nog eens heel goed over na, je bent zó geschikt voor dit vak!’ Mijn besluit stond echter muurvast. Ik ging. Ik voelde aan alles dat ik die stap moest zetten. Als ik eenmaal een besluit had genomen, moest iemand van goeden huize komen wilde ik erop terugkomen. Ik vertelde mijn ouders, na terugkomst van hun vakantie, dat ik inmiddels ontslag had genomen. Tot mijn grote verbazing waren ze opnieuw niet blij met mijn besluit. ‘Je gooit oude schoenen weg, voordat je nieuwe hebt. Dat moet je nooit doen in je leven!’ zei mijn vader.
Mijn mond viel open, dit kon toch niet waar zijn?! Ik was juist zo blij met mijn hernieuwde vrijheid.

Een boost voor mijn zelfvertrouwen
Ik heb nooit spijt gehad van dit eenjarige avontuur. Integendeel! Het gaf me juist extra zelfvertrouwen dat ik, ondanks alles, mijn eigen pad durfde te bewandelen.
Het heeft me veel gebracht, want het hulpverleningszaadje was in goede aarde terecht gekomen. Het allergrootste deel van mijn leven heb ik met veel plezier in dit vakgebied gewerkt.
Het heeft even tijd gekost, maar mijn ouders zagen op een gegeven moment in dat ik gelukkig was met mijn beroep.

Leef jij je eigen leven of het leven van een ander?
Ga eens voor jezelf na in hoeverre jouw keuzes echt van jou zijn. Misschien ben je zomaar ergens ingerold. Wees mild voor jezelf. De omstandigheden waren wellicht heel ingewikkeld of je durfde je veilige bubbel niet te verlaten.
Met de kennis van nu kan je andere beslissingen nemen. Je zult steeds meer in je eigen kracht komen. Het is aan jou.

Meer lezen?
Ga dan naar mijn blog; https://margarethbeerepoot.nl/wat-wil-jij-met-je-leven/