De meerwaarde van therapie

Je hoeft het allemaal niet alleen te doen. Dat heb je namelijk al lange tijd gedaan. Je merkt dat er iets moet gebeuren, maar je komt er zelf niet uit. Je geeft aan jezelf toe dat je iemand nodig hebt die met je meekijkt. Dat is niet iets waar je je voor hoeft te schamen. Het is juist heel moedig dat je de stap heb gezet om in therapie te gaan.

De eerste stap
Ruud b.v. wil veel assertiever worden. In de intake vertelt hij onder andere het volgende:
‘Ik kom uit een klein gezin, heb één jongere broer. Mijn vader is tien jaar geleden overleden. Ik ben eigenlijk thuis blijven hangen. Mijn moeder en ik hebben het heel gezellig met elkaar. Tot nu toe heb het altijd prima gevonden, maar de laatste tijd benauwt het me. Mijn moeder heeft gezondheidsproblemen, daardoor neem ik thuis steeds meer taken op me. Ik houd nu wel heel weinig vrije tijd over. Ik werk fulltime en heb ook een eigen leven met hobby’s en vrienden. Echt ongelukkig ben ik niet. Het is meer dat ik het moeilijk vind om mijn grenzen duidelijk te stellen. Ik ben nogal verlegen, waardoor ik niet echt goed voor mezelf opkom.’
Ruud staart een tijdje naar zijn voeten alsof hij in gedachten verzonken is en kijkt me dan plotseling weer aan.

Durf in beweging te blijven
‘Heb je wel eens meer therapie gehad?’ vraag ik.
‘O nee, dat heb ik nooit gedurfd. Ik kan me tegenwoordig echter niet goed meer ontspannen en slaap slecht. Ik vind dat ik er nu niet meer omheen kan. Alles gaat maar door. Ik ben nu 36. Mijn vrienden hebben allemaal een relatie met of zonder kinderen. Gelukkig hebben ze nog wel tijd voor mij. We mountainbiken een paar keer in de week samen. Daarna altijd nog even ergens koffie en appeltaart.
Daarna gaan zij lekker naar huis en ik weer naar mijn moeder, waar er weer van alles op me wacht. Voor haar lijkt het de gewoonste zaak van de wereld dat ik zo’n beetje alles regel. Ik kan het haar niet helemaal kwalijk nemen, want ik doe zonder protest wat ze me vraagt. Op mijn werk gaat het net zo. Overwerken? Iedereen weet dat Ruud toch geen nee zegt, dus ik ben vaak het haasje.
Ik kan mezelf af en toe echt een looser vinden. Ik had al lang een vriendin en kinderen kunnen hebben. Ik word volgende week 37. Ik heb het idee dat alles een beetje aan me voorbijgaat. Ik hoop dat ik hier kan leren om steviger in mijn schoenen te staan.’

Hoe kijk jij naar jezelf?
Ik bedank hem voor hetgeen hij verteld heeft.
‘Het is me heel duidelijk waar je aandachtspunten liggen. Daar gaan we vanaf volgende week meteen mee aan de slag.’
Ruud denkt regelmatig negatief over zichzelf.
In de intake had hij al wat losgelaten over de vele driftbuien van zijn vader. Hij kreeg dan verbaal van alles naar zijn hoofd geslingerd. Het liefst vluchtte hij dan naar zijn kamer, als dat niet kon hield hij zich zo stil mogelijk en wachtte totdat het overwaaide.

Ballast opruimen
We stellen met houten figuren zijn familie op. Vader, moeder, Ruud en zijn jongere broer Rob. Hij voelt meteen spanning als hij te dicht bij zijn vader staat.
Hij maakt na een suggestie van mij de afstand tussen hen beide groter en ontspant iets meer. Ik moedig hem aan om datgene tegen zijn vader te zeggen wat hij op dit moment kwijt wil. Het maakt niet uit dat zijn vader al geruime tijd overleden is. Hij maakt nog steeds onderdeel uit van het systeem.
‘Het lucht me op om nu eens hardop te zeggen wat ik nooit kon uitspreken.’
Ik zie de tranen in zijn ogen. Aan het einde van de opstelling heeft Ruud zichzelf wat dichter bij zijn vader gezet. Ruud voelt zich eindelijk meer gezien en gehoord, waardoor er meer ontspanning in het contact is gekomen.

Alles wat aandacht krijgt leeft
Na iedere afspraak geef ik huiswerk mee. Diverse ontspanningsoefeningen, stukjes theorie over assertiviteit, een aantal schrijfoefeningen. De keer erop hebben we het bijvoorbeeld over de vele moetens in zijn leven. Wat is voor hem nu echt belangrijk? Mag hij voelen wat hij voelt? Waar gaat het nu echt om in een bepaalde relatie of situatie?
Het is mooi om te zien, naarmate de tijd vordert, dat Ruud zich steeds meer op zijn gemak voelt tijdens onze bijeenkomsten. Hij noemt regelmatig voorbeelden op die blijk geven dat hij absoluut assertiever is geworden. Hij krijgt hierdoor meer tijd voor zichzelf.  Het is duidelijk dat de therapie hem goed heeft gedaan.
We spreken af dat het voor nu goed is en dat hij altijd in de toekomst één of meer sessies kan volgen om het een en ander op te frissen.