Je hebt altijd een keuze
Tijdens het checken van mijn mail krijg ik een melding binnen. De cloud schijnt bijna vol te zitten. Laat ik het zoals het is, dan kan er van alles gaan verdwijnen.
Dat is het laatste wat ik wil. Opruimen prima, maar dan wil ik zelf de regie.
Dan maar even meteen aan de gang. Het woordje even blijkt bijna lachwekkend te zijn, want de tijd tikt toch echt vele uren verder. Dan heb ik het nog niet eens over de berg foto’s. Deze gaan allemaal mijn computer uit. Ik ga ze veilig en wel op een extern opslagmedium zetten.
Volgens de plaatselijke kantoorboekhandelaar kunnen er wel 65.000 beelden op de tevoorschijn getoverde 64 GB USB-stick. Dat zijn er wel heel veel. Voor de zekerheid neem ik er twee mee. Ik kan namelijk niet geloven dat het klopt wat ik hoor.
Ik heb dus inmiddels al bergen tekst bekeken, want met een ‘paar’ drukken op de knop kom ik er niet. Dan is alles weg wat ik in de loop van vele jaren verzameld heb.
Veel historisch materiaal als je bedenkt dat gisteren al tot het verleden behoort.
Een duik in mijn geschiedenis
Het volgende stuk schreef ik voor een creatieve schrijfcursus.
Het gaat over mijn allerlaatste baan. Ik praat ermee alsof het een persoon is.
Hallo baan,
Wat ben ik blij dat ik jou buiten de deur heb gezet. Het stukje Amsterdam waar ik naar toe moet om bij jou te komen is nou niet bepaald aantrekkelijk en ik heb nu goddank geen fileleed meer. Je hebt me vijftien maanden lang opgescheept met té veel werk. Ik voel me niet erg thuis in het gebouw waar ik mijn werk doe. Het is niet praktisch en ook niet sfeervol. Bij binnenkomst word ik gespot door mensen van de administratie of ik op tijd ben en als ik dát heb gehad moet ik eerst een hele hoge trap beklimmen om daarna met té veel collega’s op een kluitje te gaan zitten. Kan je snappen hoe dat voor mij geweest is? Leuk is anders, ik zeg het je ronduit. De deur van mijn werkkamer staat bijna altijd open, want het is niet bepaald een balzaal. We zitten soms met drie personen in een soort veredelde bezemkast, terwijl er maar twee computers staan.
Het is niet wat ik dacht
Beste baan, het is het recht van de eerst aangekomene. Anders is het zoeken naar een apparaat elders in het gebouw. Alle benodigde spullen verhuizen naar adres onbekend en dan natuurlijk nog twee keer teruglopen om de vergeten spullen op te halen.
Ik heb genoeg van je! Blijf maar lekker achter met al die fijne collega’s die voor je werken. Andrea bijvoorbeeld is liever lui dan moe. Altijd maar klagen over jou. Ze vindt je te min, want met haar universitaire studie kan ze eigenlijk hogerop. Toch blijft ze zitten waar ze zit en áls ze in actie komt dan is het met flinke tegenzin. Haar gekreun en gesteun is in de wandelgangen duidelijk te horen..
Neem nu Floortje, ze zit inmiddels al drie weken thuis. Feest zich doorgaans een slag in de rondte, want als alleenstaande moeder met twee kinderen van verschillende vaders heeft ze een verzetje nodig zegt ze. Ze blijft gewoon thuis als één van haar bloedjes ziek is. Kan ze lekker bijkomen van al die drukke privé zaken. Ze heeft al vaker met dit bijltje gehakt en blijft gewoon heerlijk haar eigen gang gaan. Niemand die er echt iets van durft te zeggen. Zo verandert er natuurlijk niets aan dit aparte gedrag. Heb je eigenlijk door dat je gewoon vierkant voor de gek gehouden wordt ?
Mijn afscheid voelt als een bevrijding
Ik ga natuurlijk niet al mijn collega’s opnoemen en zeker niet met hun werkelijke naam en toenaam. Vooruit, nog eentje dan. Asha heeft een rijk koloniaal verleden. Op vroegrijpe leeftijd vanuit Paramaribo naar Nederland gekomen om daar te studeren. Op haar vijfenveertigste is ze, na vijfentwintig jaar huwelijk, weduwe geworden. Een nieuwe liefde is voorlopig kansloos, ze heeft geen zin meer in al dat ‘gedoe’. Asha doorspekt haar gesprekken met vele verhalen over haar geboorteland. Hoe mooi ze er als kind en puber uit gezien moet hebben, ondanks de verzengende hitte. Prachtig in de kleren en een grote voorliefde voor buitengewone chique Italiaanse schoenen met stiletto hak. Kom daar nu eens om. Ze loopt nu op oma schoenen zonder hak, heeft diverse kwalen, kan niet uitleggen waaraan ze lijdt. Asha vindt dat ze er zo nu en dan eens tussenuit moet, overweegt een paar maanden ziek zijn.
Ik zeg je nogmaals hoe heerlijk het is om niet meer te hoeven samenwerken met al die mensen die de kantjes eraf lopen. Geen geroddel en gezeur en geen overbodige vergaderingen meer. Ik ben inmiddels verlost van dit alles. Mijn tussenbaan, ik heb je gebruikt om de tijd te overbruggen die ik nodig had om zelf aan het roer te staan van mijn eigen bedrijf. Ik dank je hartelijk dat je mij helder hebt doen inzien dat de beste beslissing ooit het beginnen van mijn eigen bedrijf is. Ik kan je niet dankbaar genoeg zijn!!
Hoe is het op dit moment bij jou?
Ook al heb je soms een ‘verkeerde’ afslag genomen, weet dat je altijd andere keuzes kunt maken.
Wil je meer lezen? Ga dan naar mijn blog https://margarethbeerepoot.nl/de-noodzaak-van-verandering/