The Old Oak
Er zijn altijd veel films die ik wil zien, the Old Oak is er één van. In het gezelschap van Frans rijd ik naar het filmhuis in Alkmaar. Er schijnt een waterig zonnetje door de autovoorruit. In het filmhuiscafé is het gezellig druk. Even een bakje koffie scoren en wat heen en weer gepraat en dan is het tijd om richting zaal te gaan.
Ken Loach, bekend onder andere van de films I Daniel Blake en Sorry, We missed you is de maker van de film. Je kunt wel stellen dat hij de sociaal-realistische film op de kaart heeft gezet. Zijn nieuwste productie, the Old Oak, betreft het belang van solidariteit.
Een verlaten plek
De film gaat over een dorp in de buurt van Newcastle. De arbeidersklasse, groot geworden in de welvarende mijnstreek van weleer, is inmiddels vergeten door de tijd en de beleidmakers.
Alles is wegbezuinigd of gesloten. Alleen de buurtkroeg The Old Oak is zo’n beetje de enige overgebleven veilige haven.
Er heerst armoede, er is sprake van leegstand en drugsoverlast.
De mensen die er nog wel wonen zitten met een aardige hypotheek en het vooruitzicht dat hun huizen minder waard zijn.
De huizen zijn goedkoop en beschikbaar, want een deel van de dorpelingen is naar elders vertrokken.
Een aantal leegstaande woningen zijn op een gegeven moment voor een habbekrats opgekocht door een Cypriotische investeringsmaatschappij, waarna een buslading Syrische vluchtelingen in het dorp arriveert. De gemoederen bij de bevolking lopen hoog op.
Het hart op de goede plaats
In The Old Oak ontfermt pubeigenaar Tommy Joe, zeer tegen de zin van een deel van zijn vaste clientèle, zich over de nieuwkomelingen. Hij krijgt diverse vragen en verwijten te horen, zoals:
‘Waarom krijgen de Syriers allemaal spullen? Hoezo moeten wij delen, we hebben het zelf moeilijk. Het lijkt hier wel een vluchtelingenkamp.’
De Syriërs worden door veel van de dorpsbewoners genegeerd, uitgescholden, een jongen wordt mishandeld, een fototoestel van een ander wordt kapot gemaakt.
Yara, een jonge Syrische vrouw, probeert juist alle mensen bij elkaar te brengen door gezamenlijke maaltijden te organiseren in een zaaltje van het café. Dat pakt op den duur heel goed uit.
Zelfs als de ruimte waar ze zitten onbruikbaar is geworden door kortsluiting zoekt men gezamenlijk naar middelen om beter met elkaar om te gaan. Het zaadje om er samen wat van te maken is geplant.
Als bekend wordt dat de achtergebleven vader van Yara, na gevangen genomen te zijn, uiteindelijk toch in Syrië vermoord wordt leeft iedereen mee met haar en de familie.
De kracht van verbinding
Deze film heeft me enorm geraakt, tot tranen toe en zeker niet alleen bij mij. Bedrukt verlaat iedereen de filmzaal. Het is zo herkenbaar voor wat er op dit moment allemaal in de wereld gebeurt.
Het is een fantastische, krachtige, hoopvolle film die van begin tot eind uitermate boeiend is. Absoluut een aanrader!
Er zijn gelukkig toch nog genoeg mensen, met het hart op de juiste plaats, die zich inspannen voor de belangen van vluchtelingen.
Ik kom het in de film tegen, maar ook in de praktijk van alledag.
Het belang van voelen
Ik zag deze week een huilende burgemeester op tv.
Jaap Velema is burgervader van Westerwolde, waar Ter Apel onder valt. Hij vangt al jaren de klappen op van de asielcrisis. Tranen uit machteloosheid om iets aan de situatie te veranderen. Verdriet omdat hij in de steek gelaten wordt. Vele gemeentes zeggen nee tegen opvang van mensen die hier al zijn.
De spreidingswet krijgt, jammer genoeg, onvoldoende voeten aan de grond. Ik vind dat alle gemeenten, naar vermogen, een bijdrage zouden moeten leveren aan de opvang. Puur vanuit empathie, verantwoordelijkheid, verbondenheid, solidariteit met mensen veraf en dichtbij.
Natuurlijk is het een heel ingewikkeld vraagstuk, dat besef ik maar al te goed. Kijken wat je wél kunt doen, in beweging komen lijkt me passender dan de boel vooruitschuiven.
Het is belangrijk om stil te staan bij hoe je over jezelf (en in het verlengde ervan over de ander) denkt en zegt. Is dat over het algemeen positief of negatief? Experimenteer de komende tijd eens met taal en voel eens wat het werkelijk met je doet.
Het kan helpend zijn om wat meer te lezen, te praten of te denken over mensen die gedwongen worden om huis en haard te verlaten.
Misschien is er in jouw buurt een plek waar vluchtelingen verblijven en is er open huis om kennis met elkaar te maken. Zo krijg je meer beeld van de mensen die daar wonen. Het voelt voor jou misschien als een druppel op een gloeiende plaat, maar heel veel druppels bij elkaar vullen toch weer een emmer.
Uiteindelijk heb jij de keuze
Je zult zeker je innerlijke criticus tegenkomen, je weet wel dat stemmetje in je hoofd die voortdurend alles becommentarieert. Probeer daar minder naar te luisteren en ga voor wat voor jou belangrijk is.
Het kan inderdaad in je opkomen dat je denkt dat het geen zin heeft om je te verdiepen in het vluchtelingenvraagstuk, omdat je er toch niets aan kunt doen.
Je gedrag onder de loep nemen kost tijd. Het is de moeite waard om een frisse wind te laten waaien zodat gedragspatronen, vastzittende emoties, gedachten, oordelen, conclusies de kans en de ruimte kunnen krijgen om te veranderen, waar dat nodig blijkt te zijn. Er zit maar één ding op als je gemotiveerd bent, namelijk start ermee en ga door. In de herhaling zit de kracht. Maak niet te grote stappen. Wees mild voor jezelf. Keulen en Aken zijn ook niet op één dag gebouwd.
Bewust kiezen zorgt ervoor dat je iets sneller voor elkaar krijgt. Hoezeer je soms ook het gevoel hebt dat je leven bepaald wordt door anderen, door ervaringen of door bepaalde situaties, uiteindelijk heb jij altijd de keuze hoe je ermee omgaat.