Het kan ineens heel anders lopen
Het is maandagochtend 12 december 2022.
In alle vroegte staan Frans en ik op een donker en ijskoud station, tien minuten rijden van ons huis. Onze adem zorgt voor grappige wolkjes.
We zijn niet de enige vroege vogels zie ik, terwijl mijn blik over het perron dwaalt.
Onze timing is perfect, het instappen laat niet lang op zich wachten. Een half uurtje later arriveren we in Amsterdam.
Vervolgens pakken we de Thalys naar Brussel. Bijna twee uur later rollen we Brussel binnen. Nog slechts een korte rit met een andere trein. We gaan richting Leuven, onze eindbestemming.
Het winterzonnetje laat zich uitgebreid zien als we het station uitkomen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kom er achter dat mijn zonnebril thuis ligt.
Heerlijk er even tussenuit
We laten ons verrassen in een van de vele restaurantjes in de directe omgeving. Eerst eens uitgebreid koffie drinken. We praten wat over bezienswaardigheden. We lezen op onze mobiels dat we aan het Martelarenplein zitten. Een van de grootste open pleinen van de stad. Het wordt dan ook vaak gebruikt voor grote en kleinere evenementen.
Ter herinnering aan de oorlogsslachtoffers van de Eerste Wereldoorlog staat er een Vredesmonument. De obelisk dateert uit 1925, maar werd door de Duitse bezetters tijdens de Tweede W.O. in 1940 vernield. Pas rond 2014 is dit weer hersteld.
Er wordt beweerd dat Leuven één van de leukste steden van België is. Het is een echte studentenstad, waardoor het extra bruist van het leven. Klinkt goed, we houden wel van dat dynamische. Culinair zullen we zeker aan onze trekken komen, maar gelukkig ook cultureel en historisch.
De eerste dag
We krijgen zin om actie te ondernemen en gaan dan ook richting hotel om in te checken. Het is een historisch herenhuis, net als het bezochte restaurant gelegen aan het Martelarenplein. De buitenkant ziet er indrukwekkend uit. We hebben nog niet zoveel oog voor de binnenkant, dat komt later wel. We lopen meteen door naar onze kamer op de tweede verdieping.
Het kost ons weinig tijd om onze spullen te installeren, geroutineerd als we inmiddels zijn door onze jarenlange reislust.
Twee trappen naar beneden, de deur uit en we staan midden in het centrum. Ik verheug me nu al op al het moois en leuks wat de stad in huis heeft. Ik loop achter Frans de apart gevormde trap af. Er zit een flinke bocht in. Nog slechts één verdieping te gaan. Frans geeft ineens een schreeuw. Hij zit inmiddels een trede lager dan waar hij het laatst op stond. Hij heeft zich ernstig verstapt en kan geen kant op. Zijn rechtervoet is op een te smal stuk terechtgekomen en kon nergens houvast vinden.
In een tel van ontspanning naar spanning
Het wordt druk in mijn hoofd. Ik moet snel schakelen. Net zaten we lichtjes te bespreken waar we het eerst naar toe zouden gaan en nu is er alleen grote schrik. Ik zie dat zijn voet horizontaal naast zijn been bungelt en weet meteen dat dit helemaal niet goed is. Mijn verstand signaleert het, maar mijn gevoel is nog bij het wandelen. De opgetrommelde ambulance is snel ter plekke.
Wonderlijk genoeg vraag ik nog aan een van de ambulancebroeders of hij denkt dat het gebroken is. Dat weet hij wel zeker zegt hij. Ik moet de waarheid onder ogen zien. In plaats van een aangename midweek in een leuke stad gaan we op een plek belanden waar we niet willen zijn.
Er wordt gevraagd welk ziekenhuis de voorkeur heeft. Geen flauw idee, we zijn niet eerder op deze plek geweest. We kunnen kiezen uit een gewoon of uit een universiteitsziekenhuis. Tja, doe ons dan toch maar die laatste. We komen in een compleet dorp terecht, ruimte voor ongeveer drieduizend patiënten. Dat lijkt mij meer dan genoeg.
Spoedeisende Hulp
Het is ontzettend druk op de Eerste Hulp. Frans ligt op een brancard en ik kan nog net één stoel bemachtigen. Ik dood de tijd met een beetje om me heen te kijken. Lezen lukt me niet door alle onrust om me heen.
Foto’s bevestigen wat we al weten, zijn scheen- en kuitbeen zijn gebroken. Het been wordt in het gips gezet en de administratieve rompslomp verwerkt. De noodzakelijke operatie, waar een blijmoedige chirurg het over had, is niet doorgegaan. Zijn voet en onderbeen zijn te veel opgezwollen.
Na vijf uur nemen Frans en ik afscheid van elkaar. Hij kan natuurlijk onmogelijk mee terug.
Leuk is anders, maar het is nu zoals het is.
Een van de baliemedewerkers is zo vriendelijk om een taxi voor mij te bellen. Terug in het hotel bestel ik maar eens wat eten en drinken, want dat was op een lauw theetje na even helemaal niet aan de orde geweest. In het hotel wordt meteen gevraagd hoe het met Frans is. De supervriendelijke benadering doet me goed. Het bestelde eten wordt zo snel mogelijk voor me neergezet.
Uiteindelijk heb ik alles lauw laten worden, zo druk had ik het met noodzakelijk telefoon- en appverkeer.
Terug naar huis
Na twee dagen en nachten kwamen we tegen de avond met een Nederlandse ambulance thuis aan.
Onderweg waren we druk bezig om allerlei spullen te regelen die Frans nodig had. De weg naar onze slaapkamer, een verdieping hoger, kon natuurlijk niet bereikt worden en opname in het Noordwest Ziekenhuis locatie Alkmaar was pas een paar dagen later aan de orde.
Van een actief leven, wekenlang op bed met zijn rechterbeen omhoog. Tussendoor twee operaties. Later mocht Frans wat meer bewegen, maar nog niet lopen. Na bijna tien weken was het zover en mocht hij volgens de chirurg weer ‘normaal’ doen. Daar hebben we nog hartelijk om gelachten, want tja wat is normaal?
Inmiddels geniet hij van de steeds groter wordende vrijheid en werkt hij al weer een beetje. Dat gaat prima.
Relativeren
Natuurlijk hadden we veel liever lekker in Leuven rondgelopen, maar vanaf het begin waren we aan het relativeren. Zijn val is niet levensbedreigend geweest. De opgelopen schade kan hersteld worden. Het was en is pijnlijk en op den duur voor Frans bij vlagen saai, maar er zit een duidelijk begin- en eindpunt aan.
Verder proberen we nog meer in het hier en nu te leven. De genietmomenten koesteren. Dankbaar zijn voor ons goed opgebouwde netwerk. Frans heeft veel bezoek gehad, dat zorgde voor aardig wat afleiding en ondersteuning.
Mijn lees -en wandelmomenten en een aantal mooie gesprekken met vrienden, kennissen en familie hielden mij op de been.