De geplande vakantie van Anneke en Tinus staat voor de deur. Ze zijn met hun hartsvrienden Ton en Elly de straat uitgereden. Ze kennen elkaar zo goed als hun eigen broekzak. Ze houden van dezelfde soort vakantie. Lekker uitrusten in een mooie omgeving, afgewisseld met de dynamiek van een naburige stad.
Een beetje aanpassen
Dit jaar wordt er voor het eerst niet gekampeerd, want Tinus kreeg vorig jaar hartproblemen. Sinds een paar maanden voelt hij zich weer nagenoeg de oude. Wat meer comfort op vakantie lijkt hem toch wel aantrekkelijk. Een gerieflijk hotel met uitzicht op zee, dát is het geworden. Zoals altijd, als Tinus iets voorstelt, leggen de anderen zich erbij neer. Hoe erg is het om je een beetje aan te passen?
Onwennige huurauto
Het is drie uur in de ochtend. Anneke zit achter het stuur. De eerste paar uur neemt zij voor haar rekening. Tinus valt onmiddellijk in een diepe slaap, Ton en Elly praten zachtjes met elkaar. De huurauto voelt onwennig. Hun vroegere royale auto’s hebben ze ingeruild voor kleinere exemplaren, nu de kinderen allemaal het huis uit zijn. Met zijn vieren in zo’n klein karretje, plus al die bagage, dat gaat haast niet. Gistermiddag heeft Anneke de vakantieauto opgehaald en ‘m pardoes naar huis gereden, zodat ze verder kon met haar to do vakantielijstje.
Ze komt tijd en adem tekort
Op haar werk kreeg Anneke maar een halve vrije dag. Meer zat er niet in. Pas ’s avonds had ze tijd om haar koffers te pakken en bij de buren langs te gaan. Gehaast wisselde ze de laatste nieuwtjes uit over het huidige gedrag van hun twee katten. De rest was een bekend verhaal, dus daar hoefde ze weinig tijd aan te besteden. Toen ze weer naar huis wilde gaan, voelde Anneke zich wat licht in haar hoofd. Haar adem zat hoog. Er bleef van alles door haar hoofd flitsen.
Ook tijdens het rijden buitelen haar gedachten over elkaar heen. Ze wil alles perfect voor elkaar hebben. Heeft ze haar werk wel goed afgerond? En zal ze het huis na de vakantie weer aantreffen in de oude staat? Deze keer hebben ze wat extra buitenverlichting aan laten brengen en zal er in huis ‘s avonds meer licht blijven branden. Vorig jaar werd er ingebroken toen ze een maand in Portugal waren en dat heeft er behoorlijk ingehakt. Laptops, schilderijen en alle sieraden van haar overleden moeder zijn toen voorgoed verdwenen. Er gaat een rilling door haar heen.
Wat is het adres?
Ze probeert het niet zo te laten merken, maar het omgaan met deze huur-bak is ingewikkelder dan ze had verwacht. Het is geen drama, maar diverse knoppen zitten toch echt op een andere plaats. Af en toe experimenteert ze maar wat, waardoor de ruiten nu brandschoon zijn, de verwarming even heeft gestookt en de GPS in alle talen zwijgt. Dat laatste is een aandachtspuntje, want ze hebben ‘m toch echt nodig. Een groot deel van het wegennet in Frankrijk kan Anneke dromen, ze zijn er al zo vaak geweest. Alléén niet zo ver in het zuiden. Hun hotel ligt 150 km onder Toulouse, aan de Middellandse Zee. Lukraak probeert ze met haar rechterhand wat leven in de GPS te krijgen. En zowaar, hij ontwaakt. Nu alleen het adres nog invoeren.
Godsamme, een file in de verte. Ambulances rijden af en aan. Heeft ze zich gisteren een burn-out gewerkt om op tijd klaar te zijn voor de reis, staan ze een paar uur van huis alweer stil. Tinus droomt af en toe hardop. Op de achterbank is het muisstil. Ton en Elly zijn tegen elkaar aan in slaap gesukkeld. Anneke heeft tot nu toe nog niets bestudeerd, maar nu heeft ze méér dan genoeg tijd om verder up-to-date informatie te krijgen over de route.
De vakantie kan beginnen
Anneke stapt uit om haar tas uit de achterbak te vissen en een blik in haar reispapieren te werpen. Geen adres te vinden… Hoe kan dat nou? Koortsig zoekt ze verder en maakt haar koffer open. Vloekend gaat ze weer op haar stoel zitten. Ze voelt de adrenaline door haar lijf jagen. Ongeduldig rukt ze het handschoenenkastje open en grist er een stapel papieren uit. Zou ze het misschien tóch daar hebben neergelegd? Intussen is Tinus klaarwakker en kijkt verbaasd naar Anneke. Driftig gooit ze paperassen terug op hun plek. ‘Gaat het wel met je?’ vraagt hij
‘Nu effe niet, ik weet niet eens precies waar we naartoe moeten. Ik heb de naam en het adres van het hotel niet.’ Glimlachend vist Tinus iets uit een rugzak. ‘Ik dacht gisteren: je hebt het zo druk, laat ik de klaargelegde papieren alvast inpakken.’ Anneke schreeuwt het uit van opluchting en krijgt van de spanning een lachbui. Haar vakantie kan niet meer stuk. Met een grijns van oor tot oor start ze de auto en laat Tinus intussen de adresgegevens invoeren. ’Héérlijk om er lekker even tussenuit te gaan’ zegt Anneke met een twinkeling in haar ogen.