Miriam komt mijn praktijkkamer binnen. Rond de 40, schat ik. Lang van stuk, zeker 1 meter 95. Een flinke bos lang donker, golvend haar. In de intake vertelt ze het een en ander over haar leven. Ze is opgegroeid met een kille, traditionele vader die flink overhoop lag met zijn gevoel.
‘Ik heb weinig met hem. Ik bezoek hem alleen uit plichtsgevoel. Iets in mij vindt het zielig dat hij helemaal alleen is.’ Ze slaat haar ogen neer. Haar moeder was daarentegen heel warm en zachtaardig, maar zat gevangen in haar rol als huisvrouw en moeder. In haar jonge jaren zong ze de sterren van de hemel en ze was op weg om een professionele zangeres te worden. Dit hield op toen ze Miriam kreeg. Zorg en zang waren niet te combineren, zei de vader van Miriam. Haar moeder is niet oud geworden en heeft niet mee mogen maken dat ze voor het eerst oma werd. Miriam snuit uitgebreid haar neus, terwijl haar tranen een weg naar beneden blijven zoeken.
Leeggezogen
Het is al vele jaren terug, maar Miriam vertelt dat het nog steeds een wond is die snel openbarst. ‘Ik mis haar nog steeds.‘ Ze kijkt me treurig aan. ‘Ik kan niet meer Margareth, hoe moet ik verder? Ik voel me leeggezogen. Ik zou gelukkig moeten zijn, maar dat ben ik niet. Ik heb meer dan genoeg geld, drie hartstikke leuke zoons en op zich een prima vent. Ik ben er altijd geweest voor mijn kinderen en heb ze door de puberteit gesleurd. Hoe het komt weet ik niet, maar alle drie waren ze super moeilijk in die jaren. Sorry voor het cliché van alles hebben, maar toch niet tevreden zijn. Mijn vriendinnen vinden af en toe dat ik me aanstel. Wat weten ze ervan? Zij hebben niet van die lastige pubers gehad.’
Het lege nest
‘Nu ben ik niet meer nodig. De jongste is met de start van het nieuwe studiejaar uit huis vertrokken. Logisch, hij kan zich nu met hart en ziel in het studentenleven storten. Ik dacht er aardig op voorbereid te zijn, maar na zijn vertrek heb ik dagen lopen ijsberen. Het lege huis vloog me aan. Oké, ik heb mijn man nog en verder helemaal niks. Ik heb geen baan, geen energie en ik voel geen vooruitzicht. Ik vind het ook heel eng om mijn eigen leven vorm te geven. Wat kan ik nou helemaal, zoveel heb ik niet gestudeerd en ik ben verschrikkelijk moe. Het zijn tropenjaren geweest. Vooral mijn middelste kind, Levi, heeft me mateloos beziggehouden.’
Scheiden?
‘Mijn man Rob en ik zaten, toen hij pas geboren was, in een hele moeilijke periode. Na talloze ontkenningen van zijn kant kwam toch naar voren dat hij zeker drie kwart jaar vreemd was gegaan met een collega van zijn werk. Een vrijgevochten getrouwde vrouw, die wel zin had in mijn Rob. Iemand die niet zeurde over zwangerschapskwalen en ’s avonds om half tien al in bed lag. Ik was in alle staten. Ik kende in die tijd alle ins en outs hoe het is om te gaan scheiden, genoeg mensen in mijn directe omgeving die me voor waren gegaan. Toch durfde ik niet door te zetten. Ik was bang voor een armoedeval. Kan je je dat voorstellen Margareth?’ Ze neemt een slok van haar thee en is even offline.
Schuldgevoel
Doordat ik een vraag stel keert ze weer terug naar ons gesprek en vertelt dat ze haar zoon Levi door de problemen destijds veel minder aandacht heeft kunnen geven. Hij is anders dan zijn zelfverzekerde broers. Minder goed op school en vooral erg onzeker. Ze bloost als ze zegt dat ze zich daar al die jaren schuldig over is blijven voelen. ‘Hoe zou het zijn gelopen als Levi wél genoeg aandacht had gekregen? Ik heb het nooit goed kunnen delen met mijn omgeving. Het lukt me niet om bij mijn verdriet te komen, ik kan er ook geen woorden voor vinden. Altijd sta ik klaar voor een ander, maar ik zie in dat ik mezelf verwaarloosd heb. Grenzen aangeven is niet mijn meest ontwikkelde kant.’ Ze laat een flauw glimlachje zien.
Veranderen is altijd mogelijk
Miriam heeft aardig wat sessies nodig, een stuk of zestien, om haar vertrouwen in haar eigen kunnen te vergroten. Haar focus is verlegd van het kan niet tot ik wil wél. Op allerlei verschillende manieren heeft ze aan zichzelf gewerkt. Onder andere door met haar innerlijk aan de gang te gaan. Het kleine gekwetste meisje dat ze ooit was, omdat haar vader emotioneel niet beschikbaar was en haar moeder vastzat in een leven dat ze niet wilde. Dát meisje heeft ze al die jaren gevoeld.
Levenslustig stapt ze naar buiten
Door bezig te zijn met haar droefheid, voelt Miriam dat haar pijn steeds meer op de achtergrond raakt en haar niet meer hindert. Beetje bij beetje groeit haar zelfvertrouwen. Ze loopt meer rechtop en langzamerhand zie ik zo nu en dan stralende ogen. Na haar laatste sessie bedankt ze me uitbundig. Ik ontvang het en laat natuurlijk niet na om op te merken dat ze zichzelf een flinke schouderklop mag geven. Natuurlijk heb ik haar een stuk begeleiding gegeven, maar zij is toch echt degene die stappen heeft gezet. Ik ben ontzettend trots op haar. Ze stapt levenslustig naar buiten, de wijde wereld in.
Kort daarop ontvang ik een mailtje van haar man, waarin hij laat weten dat hij ontzettend blij is dat Miriam eindelijk voor zichzelf heeft gekozen. ‘Ik heb altijd van haar gehouden, maar dat heeft zich nu verdiept.’ Hartverwarmend om dit te lezen.